Avatar uit Zweden is de headliner op deze tweede festivaldag en daarmee heeft de organisatie een primeur vast. Zij hadden als eerste de durf om dit circus inclusief vuurwerk, confetti en heuse maar gekke koning te programmeren. Enig minpunt is het podium dat aanvankelijke groter moest zijn om de band toe te laten per lift het podium onveilig te maken. In plaats daarvan wordt de koning op zijn troon het podium opgerold. De rest van de band kwam door een tunnel onder het drumstel tevoorschijn. Vraag is natuurlijk of Avatar de positie als top of the bill kan waarmaken. Het is en blijft een fantastische band maar of ze ooit de topplaats op een groter festival innemen kan alleen de toekomst uitwijzen. De band doet zijn eigen ding en wat van hen verwacht wordt. De diehard fans smullen ervan. De avant-garde metal met songs als The Eagle Has Landed, Paint Me Red en Puppet Show brengen de massa in beweging maar voor de klassiek geschoolde hardrocker klinkt deze performance wellicht net iets te licht. Bovendien bood de organisatie aan om het hele gebeuren vast te leggen voor een toekomstige dvd!
De muzikanten van Black Star Riders gaan bij momenten op pad als Thin Lizzy en dit is er één van. Enig overgebleven origineel Lizzy gitarist Scott Gorham voert in beide bands het hoogste woord. De helaas veel te vroeg overleden frontman kan onmogelijk vervangen hoewel Ricky Warwick waarschijnlijk de beste vervanger ooit is gezien afkomst en voeling met dezelfde tradities als Mr. Phil Lynott. Vandaag brengt men Troy Sanders van Mastodon op bas en Scott Travis van Judas Priest mee. Allen grote menberen in dit wereldje en dan verwacht je ook vuurwerk. Hoewel er geen verrassingen te bespeuren waren brengt dit collectief een uitstekende trip down memory lane. Van Jailbreak, Are You Ready, Cold Sweat, Don’t Believe A Word Waiting For An Alibi, Emerald en Rosalie tot Killer On The Loose, The Boys Are Back In Town, Cowboy Song en afsluiter Whiskey In The Jar is het genieten van de eerste tot de allerlaatste minuut. Enkel Do Anything You Want To Do met drie ‘drummers’ vooraan op het podium lijkt een overbodig akkefietje wat hen uiteraard vergeven wordt. Ook een band die voor velen mag terugkeren en misschien wel als headliner. Wat Avatar voor elkaar krijgt moet Lizzy alvast ook lukken niet?
Peter Tägtgren is een Zweedse multi intrumentalist en producer. Hij is de oprichter, voornaamste songwriter, lead zanger en gitarist van de death metal band Hypocrisy en de industrial metal band Pain waarvan hij het enige lid is. Tevens werkte hij kort samen met Till Lindemann van het overbekende Duits geweld Rammstein. Vandaag maakt hij met eerstgenoemde band de Alcatraz Swamp onveilig. Velen kijken hier al geruime tijd naar uit want het is al enige tijd geleden dat je Peter and company in onze contreien live kon bewonderen. Het geluid is subliem te noemen en Hypocrisy gaat voor songs uit het verleden, een meer dan terechte keuze voor de volgelopen tent. Met bijzonder veel overtuiging worden nummers als Fractured Millenium, End of Disclosure en Valley of the Damned ten gehore gebracht. Daarna volgt het drieledige Pleasure of Molestation, Osculum Obscenum en Penetralia om af te sluiten met Fourth Dimension, Warpath, The Final Chapter en Roswell. Muzikaliteit en bruut geweld van het hoogste niveau.
Udo Dirkschneider komt vandaag lands met zijn band UDO en niet met Dirkschneider en dat betekent geen Accept songs. De Duitse gentleman beschikt over een arsenaal aan steengoede schrijfsels die bij tijden soms het materiaal van zijn periode bij Accept overtreffen. Het siert hem dat hij ook zonder deze nummers zich kan staande houden hoewel vergelijkingen vaak niet ver weg zijn. Herr UDO plukt songs uit bijna elke periode in zijn ellenlange loopbaan en kan daarbij heel trots zijn op de prestatie. Oerdegelijk maar zonder verrassingen. De meestal in camouflage gehulde zanger bereikt bij leven reeds de status van onsterfelijkheid.
Flotsam & Jetsam brengt stevige trash mee vanuit het Amerikaanse Arizona en dat is vandaag niet anders. Wellicht het meest bekend om een voormalig bandlid Jason Newsted die werd ingelijfd door het oppermachtige Metallica. De band verwief nooit de grote bekendheid die het waarschijnlijk wel verdient maar dat maakt er de performance niet minder trashy op. Oud en nieuw worden vloeiend met elkaar afgewisseld en zo brengen nummers als Hammerhead, No Place for Disgrace de crowsurfers in beweging tot groot genoegen van de kleine frontman Erik Knutson. Zeker ook voor herhaling vatbaar!
De groovy metal van Prong staat steeds garant voor een fantastische life beleving en vandaag is zeker geen uitzondering. De band met Tommy Victor, gitarist-lead vocalist en enig origineel bandlid, heeft er vandaag duidelijk zin in. From start to finish zoals men zegt volgen de hoogtepunten elkaar in sneltempo op. Opener Unconditional zet meteen de toon voor wat volgt. Groovy metal in de vorm van songs zoals Lost and Found, Beg to Differ, Ultimate Authority en Broken Peace zijn een streling voor het metal oor. Meer dan overtuigend en net zo fantastisch.
Soilwork, terug een band uit Zweden en dan nog wel uit Helsingborg, brengt zoals altijd een interessante mengeling tussen melodische death metal en metalcore. De klassiek geschoolde hardrockfanaten hebben hier geen boodschap aan maar voor de trouwe volgelingen is dit het van het. Er wordt vooral geput uit de laatste langspeler Verkligheten en zijn voorganger The Ride Majestic. Opener Arrival en hekkesluiter Stalfagel komen van de laatste boorling, Ride Majestic en The Phantom van de voorganger. Aangevuld met The Panic Broadcast, A Predator’s Portrait en Stabbing The Drama worden from then and now perfect afgewisseld. Enkel hun masterpiece The Living Infinite laat men bewust of onbewust links liggen. Echte fans van Soilwork liggen er niet wakker van, zij verlaten met een meer dan tevreden gevoel de Swamp.
Het voor Rockemotions totaal onbekende Crossfaith uit het Osaka en brengt electronicore, een genre dat metalcore en hardcore punk vermengt met invloeden en elementen uit de electronische muziek. De band staat volgens Wikipedia bekend om haar heel heftige live performances en dat blijkt vandaag op Alcatraz geen leugen. Zeker is dat de ongebruikelijke mix het aanwezige publiek in beweging brengt. Halverwege de set ontstaat zelfs een heuse wall of death. Zelfs de kleine massa laten hurken en omhoog springen lukt op vraag van zanger Kenta Koie. Ook toetsenist Terufumi Tamano doet zijn duit in het zakje en staat plots bovenop zijn keyboard. Velen onder ons hebben wellicht een paar biertjes meer nodig om dit bizarre spektakel toch te kunnen apprecieren.
Fifth Angel uit Seattle is na een lange periode van afwezigheid uit metalland terug samen sinds 2009. Het derde langverwachte album met de heel toepasselijke naam The Third Album ziet het levenslicht in 2018 en daarna worden enkele data afgewerkt op Europese festivals. Nieuwe zanger Steve Carlson staat aan het roer maar ook kersvers guitar wizard Ethan Brosh laat zich niet onbetuigd. De gitarist heeft al een vijftal solo albums uitgebracht en werkte reeds samen met Michael Sweet van Stryper. Oerdegelijke performance van een vernieuwd Fifth Angel.
Sanctuary doet zijn ding sedert 2017 zonder Warrel Dane die net zoals vele anderen uit de rockwereld veel te vroeg zijn heengegaan. Joseph Michael is zijn vervanger en het moet gezegd dat hij zich uitstekend kwijt van zijn taak. Vergelijkingen maken heeft geen enkele zin. De band opgericht destijds in Seattle moest tevreden zijn met een heel matige opkomst. De start met Arise and Purify van het meest recente plaatwerk werd alvast niet gemist. Verder kregen we Frozen, Battle Angels, Termination Force, Die For My Sins, The Third War, Future Tense en afsluiter Taste Revenge op een dienblad aangeboden. Al bij al een relatief korte set maar dat kon de pret niet drukken. Een meer dan geslaagde doortocht op de Prison Stagen van Dave Budbill en zijn makkers!
Carnation wordt door weersomstandigheden en noodgedwongen dus verplaatst naar zondag. We laten het verslag toch staan op zaterdag waar deze Belgische death metal band oorspronkelijk geprogrammeerd stond. Dit death geweld overgoten met een vleugje doom wordt door de liefhebbers van het genre gretig verorberd terwijl de leken toekijken naar een redelijk bloedrige vertoning. Uitsluitend voor adepten maar wel een sterke solide performance.
Of Mice And Men krijgt als eerste band geprogrammeerd op het hoofdpodium. De wind met heuse kustkenmerken gooit roet in het eten. Bury Tomorrow wordt naar de Swamp verplaatst waardoor Carnation pas een dag later aan de beurt komt om zijn kunnen te demonstreren. Zelfs de hardrockers met een VIP arrangement mochten hun favoriete plekje niet opzoeken wegens diezelfde wind. Terug naar Of Mice And Men. Helaas wordt de middelcore van deze jonge snaken bij vlagen omgetoverd tot een niet te ontwarren cacafonie van geluid. Helaas kan de geluidsman van dienst hier ook niet veel aan verhelpen.
Hell City staat voor een volle tent in de Swamp dankzij de stevige wind die ervoor zorgt dat de toegang tot de Prison stage afgesloten blijft tot nader bericht. Deze band uit het verre Limburg heeft met frontvrouw Michelle Nivelle een klepper van formaat in huis. Een brok energie en zeker niet podiumschuw wordt een stevige portie metal zelfverzekerd aan de man gebracht. Bovendien past de cleane zang van Michelle en de grunts van Tommy Goffin, de man achter de toetsen, perfect en in harmonie samen. Hell City horen we hopelijk zeker nog van in de nabije toekomst!