Tobias Sammet’s Avantasia krijgt de eer om deze editie van het Alcatraz Hard Rock & Metal Festival 2019 op de Prison stage af te sluiten. Wat kun je van een Avantasia show verwachten? Heel wat theatraliteit, volledig uitgewerkte composities en een keur aan bekende en net iets minder bekende vocalisten. Deze keer zijn Jorn Lande, Geoff Tate, Bob Catley, Eric Martin, Adrienne Cowan en Herbert Langhans van de partij. Het podium ziet er fantastisch uit en de inspiratie daarvoor haalde men uit het laatste wapenfeit Moonglow. Opener Ghost In The Moon gevolgd door Book of Shallows uit dit album worden meteen op de terughoudende menigte losgelaten. Zowel de fanatieke Avantasia aanhangers als de band zelf lijken er bijzonder veel zin in te hebben. Sammet is nog steeds de komische über optimist en met The Scarecrow is het eerste duet een feit. Jorn Lande zingt de sterren van de hemel, de atypische performer beschikt nog steeds over een gouden stem en blijft ook in Lucifer zingen als een engel. Zelfs gitarist Oliver Hartmann doet een poging om een deuntje te zingen in de vorm van Reach Out for the Light maar houdt het toch beter bij zijn zessnarig instrument. Geoff Tate daarentegen zingt beter dan tijdens zijn loopbaan bij het eens zo oppermachtige Queensryche. Wat een stem! Alchemy en Invincible klinken dan ook echt onoverwinnelijk. Voor The Story Ain’t Over wordt de hulp ingeroepen van Bob Catley van Magnum. Nog steeds vrij goed bij stem maar toch merkbaar slijtage. Niet te verwonderen want de rustige Brit heeft toch meer dazn zeventig jaren op de teller. Ook Eric Martin uit supergroep Mr. Big verloor in de loop van de jaren wat van zijn pluimen, letterlijk en figuurlijk. Toch kwijt hij zich uitstekend van zijn taak en blijven Dying for an Angel en Twisted Mind stevig overeind. Voor de Grand finale wordt iedereen het podium opgesleurd en met Farewell krijgt Adrienne Cowan de kans om te demonstreren wat ze in haar mars heeft en die kans greep ze, wat een stembanden heeft deze dame. Met een medley van Sign of the Cross en Seven Angel luidt Avantasia het eind van de set in. Conclusie is dat Avantasia niet teleurstelt maar voor diegenen die de band meerdere keren aan het werk zagen lijkt het net een herhaling van jarezn geleden.
Meshuggah is alweer een Zweedse metalband en zag ergens in 1987 het levenslicht. Mainstream is in ieder geval niet een term die bij deze muziek hoort. Polymetrische (gelijktijdig voorkomen van verschillende maatsoorten) passages, loodzware riffs op achtsnarige gitaren, diepe grunts en hoge screams typeren de muziek van Meshuggah. Vandaag speelt de band alvast retestrak. In combinatie met spectaculaire lichtshow komen Future Breed Machine, Straws Pulled at Random, Bleed en Clockwork wordt kunnen nog extra in de verf gezet. Rockemotions is geen fan van de band maar blijkbaar kent de band nooit een slechte dag!
De massa die samentroept een uur voor het volgend optreden bewijst één ding. Powerwolf is razend populair. De muziek van deze Duitsers zijn eigenlijkheel eenvoudige deuntjes die zelfs na bewust tegenpruttelen toch in je oren blijven plakken. Hype of niet, de fans en vele crowsurfers liggen er geen seconde wakker van. Vele songs worden luidkeels meegebruld. Er wordt vooral songmateriaal gekozen uit eerder werk Blessed and Possessed en Preachers of the Night maar ook nummers uit het laatste schijfje passen perfect in het plaatje. Voor de Powerwolf adepten alweer een fantastische show voor anderen onder heel vermakelijk en met een natje en droogje in de hand. Powerwolf maakt er in elk geval een metalfeestje van en dat heeft Alcatraz geweten!
In de Swamp krijgt Deicide de kans om te tonen waarom men al jarenlang als één van de grondleggers van extreme death metal aanschouwd wordt. Dertien songs passeren als een sneltrein voorbij in amper vijftig minuten. Glen Benton en de rest van zijn gang proberen natuurlijk zoveel mogelijk muziek in te passen in het tijdsslot dat hen werd toegewezen maar daarmee gaat het contact met de overvolle Swamp toch wat verloren. Eigenlijk niet zo erg want iedereen hoort toch graag zoveel mogelijk songs van zijn favoriete band niet? Nummers Once Upon the Cross, Dead but Dreaming en Scars of the Crucifix zetten de tent daadwerkelijk in vuur en vlam. Deicide krijgt vaak het label inspiratieloos maar daar is bij deze passage op Alcatraz niet veel van te merken.
Gary Stephen Anderson beter bekend als Angry is het enig overgebleven en origineel lid van Rose Tattoo. Blijkbaar had de kleine frontman een heel moeilijke jeugd en besloot hij in de muziek business zijn geluk te beproeven. De band lijkt een regelrechte kloon van die andere wereldberoemde Australische band maar weet toch een eigen identiteit aan te meten. Hij verloor in de loop van de jaren vele bandleden en zelfs zijn eigen zoon werd doogeslagen door een vriend. Toch blijft Angry doorzetten maar Rose Tattoo blijft overeind. De doortocht op Alcatraz is een aaneenschakeling van hits. One of the Boys, Scarred for Life, Bad Boy for Love, Rock ‘N’ Roll Outlaw en The Butcher and Fast Eddie klinken nog net zo fris en venijnig als jaren geleden. Bovendien beroert Mark Evans de basgitaar, de man die in een verleden deel uitmaakte van het AC/DC circus. Niets dan bewondering voor deze Angry en zijn Rose Tattoo!
De uit Polen afkomstige band Decapitated bestaat ook al sedert midden jaren negentig. Dit gezelschap kreeg wereldwijde erkenning als één van de meest gerespecteerde technische deat metal bands en maakt die bewering ook waar in de Swamp. Nadruk ligt op het meest recente Anticult. Momenten van rust zijn er niet en van begin tot eind snakken moshpitters en crowdsurfers naar adem.
Voor de heren van Sacred Reich is dit als ik me niet vergis al de derde passage op het Alcatraz en bijgevolg een graag geziene gast. De trashmetalband uit Phoenix Arizono kent een relatief nieuwe line-up en bracht in haar loopband sedert de oprichting in 1984 amper vier studioalbums uit. In 2019 wordt daar een vijfde aan toegevoegd. Sterke opener The American Way van het gelijknamige tweede album en Death Squad van op het debuut Ignorance zetten meteen de toon. Bovendien lijkt zanger slash bassist Phil Rind er veel zin in te hebben maar ook de rest van de band laat zich niet onbetuigd en vertoont een hoge graad van spelplezier. Vervolgd wordt met Awakening van de meest recente plaat waarvan we trouwens nog twee voorgeschoteld krijgen. Nieuwe songs blijken toch noodzakelijk zodat de immer aanwezige Black Sabbath cover eindelijk kan achterwege gelaten worden.
Het Canadese Voivod maakt al sinds jaar en dag het mooie weer in het metallandschap maar behoorde vreemd genoeg nooit tot de absolute top. Ooit maakte Jason Newsted deel uit van de band maar verkaste later naar Flotsam & Jetsam en daarna naar Metallica. Voivod bleef consistent platen maken, veertien tot op heden en wordt uiteindelijk bekroond met de Juno Award voor hun laatste plaat The Wake uit 2018 als Heavy Metal Album of the Year. Deze underdogs van de metal zijn er klaar voor en brengen een ijzersterke set waar uit alle vaten getapt wordt. In een razendsnel tempo schieten Post Society, Psychic Vacuum, Obsolute Beings, The Prow, Iconspiracy, Overreaction en Fall voorbij. Last but not least krijgen we een indrukkende versie van Voivod rond de oren geslingerd. Voivod kwam, zag en overwon. Mocht gerust nog een vol uur langer duren!
Ook Metal Church uit het Amerikaanse Seattle valt de eer te beurt om voor de tweede keer aan te treden op Alcatraz. De vorige passage werd bijzonder goed gesmaakt en ook vandaag blijkt dit heavy metalgezelschap er zin in te hebben. Muzikaal valt er niets op aan te merken. Enkel frontman Mark Howe blijkt wat minder bij stem te zijn dan de vorige doortocht. Bovendien blijkt de backdrop zoek door de vliegtuigmaatschappij en fungeert een eenvoudig Metal Church tshirt als podiumaankleding. Een relatief korte set van zeven nummers waarbij Damned If You Do, Needle and Suture, Badlands, Start the Fire, Beyond the Black, By the Numbers en Fake Healer naadloos op elkaar aansluiten voorzien tussendoor van de soms wat flauwe grappen van Howe. Toch weeral een geslaagde passage van deze Amerikanen.
Anvil de Canadese band onder aanvoering van Steve Kudlow aka Lips en Robb Reiner kreeg een tiental jaar terug de kans om weer iets te betekenen in de metal wereld. De documentaire over het wel en wee van Lips en co werd wereldwijd verspreid en gesmaakt. De band kwam terug onder de aandacht en Anvil kreeg terug aanbiedingen om te concerteren en plaats in te nemen op bekende en minder bekende festivals. Deze opportuniteit werd met beide handen gegrepen maar na tien jaar zit de sleet er toch in. Nieuw werk wordt met regelmaat uitgebracht maar toch missen de nieuwe songs overtuiging. Het klinkt veel als ‘dat hebben we al eerder gehoord’. Zelfs het oude klassieke werk slaat live niet meer aan en mist kracht. Akkoord het is nog steeds leuk om klassiekers als Mothra en Metal on Metal live te horen maar naar onze bescheiden mening is de kaars toch bijna opgebrand. Jammer want Lips blijft nog steeds dezelfde maar pensioengerechtigde dromer van weleer. De jaren eisen zijn tol en waarschijnlijk is Hethfield ook niet meer de devote fan die hij ooit was!
Alien Weaponry uit Nieuw-Zeeland wordt aanzien als de nieuwe Sepultary maar misschien is dit wat overdreven. Duidelijke invloed zijn zeker aanwezig maar toch slaagt deze bende jonge wildebrassen erin om zich een eigen identiteit aan te meten. Met hun ontembaar enthousiasme is het in ieder geval onmogelijk om stil te blijven staan. Wellicht horen we deze snaken in de toekomst hun ding doen op meerdere festivals.