De tweede dag in gevangenschap begint zowaar nog vroeger en daardoor missen we Fozzy. Volgens collega’s staat al aardig wat voetvolk klaar om de band met Rich Ward en Chris Jericho aan het werk te zien. Kort en krachtig, fantastisch geweldige songs en al even fantastisch geweldige muzikanten maar na een dik halfuur is het al voorbij. Ze plukken vooral songs uit de laatste schijf en dat legt de band geen windeieren.

De black metal van Satyricon mag de tweede dag in de Swamp op Alcatraz afsluiten en doet dit precies zoals het hoort. Een donkere lichtshow met al even donkere muziek kan de aanwezige Swamp gedetineerden compleet overtuigen. Bovendien brengen ze een soort greatest hits, als je dit zo mag noemen, zodat zelfs de black metal leken hier en daar een deuntje herkennen.

Dimmu Borgir uit Noorwegen komt na te veel jaren met nieuw werk en willen dit maar al te graag voorstellen op Alcatraz. Prachtig nieuwe stageclothes en diverse accessoires op het podium kunnen echter niet verdoezelen dat er ergerns één of meerdere tapes meelopen. Het geheel komt nogal statisch over en vaak wordt het minutenlang stil tussen de songs in. De nieuwelingen zoals Council Of Wolves And Snakes and The Unveiling waarmee men de laatste schijf opent, kunnen helaas en jammer genoeg niet overtuigen. Een gemiste kans!

Het is de beurt aan Devildriver en dit is een band die de laatste jaren behoorlijk onder de aandacht komt. Dez Fafara, frontman en brulbroei van dienst en de zijnen beuken heel hard en brengen hun countryachtige metal op een wel zeer overtuigende wijze. Aardig weetje is dat de band vroeger Deathride als naam had maar Farfara vond dat teveel bands op deze aardkloot rondliepen met deze naam en veranderde dit naar Devildriver.

Op de Prison Stage mag het Nederlandse Epica opnieuw zijn bombast voorstellen. De band is in de Lage Landen en ook daarbuiten bijzonder populair. De eerste twintig rijen voor het podium staan propvol met gotisch uitziende dames en heren en er is werkelijk geen doorkomen aan. Dit is een echte must see! Zoals gewoonlijk is de sound zo goed als perfect en wordt de symfonische metal deskundig en overtuigend aan de man gebracht. Simone Simons zingt nog steeds de sterren uit de hemel en dat is nu net wat Epica zo aantrekkelijk maakt voor de doorsnee klassieke metalhead. Bruut geweld en emotionele vocalen zorgen er ook voor dat de Nederlandse band ook over de landsgrenzen heen een behoorlijke aanhang heeft. Ook visueel valt er heel wat te beleven maar na een dik uur valt het doek en die hard fans kijken alweer vol verlangen uit naar de volgende ontmoeting.

Municipal Waste maakt er in de tent een feestje van waarbij de vrijwillige Alcatraz Security voor het eerst echt de handen uit de mouwen moet steken. De aanstekelijke crossover die de band produceert zorgt voor talrijke circle pits en is een broeihaard voor crowdsurfers. De laatste cd Shine And Punish komt uitvoerig aan bod afgewisseld met een stevige duik in het verleden.

To Be With You kent wellicht iedereen, geen uitzondering. Zelfs in de niet hardrock middens kan iedereen het wereldberoemde deuntje meezingen. Mr Big brengt klassiek rock zoals niemand anders dit kan. Niet moeilijk als je weet dat baswonder Billy Sheehan en zessnarenvirtuoos Paul Gilbert in de band zitten. Sheehan drukt bovendien zijn stempel op elke band waarin hij vertoeft. Sheehan en Gilbert toerden trouwens met de groten der aarde en dat vertaalt zich ongetwijfeld naar de muziek van Mr Big. Matt Starr vervangt de vorig jaar overleden Pat Torpey en op de stem van Eric Martin bespeuren we geen enkele vorm van sleet. De hoge tonen is hij kwijt maar het buikje is ie rijker. Mr Big speelt op veilig en kiest resoluut voor de gekende klassiekers en andere radiovriendelijke songs. Prize You Gotta Pay, Daddy Brother Lover And Little Boy en vele andere staan jaren na dato nog steeds als een huis. Solo spots van beide snarenplukkers ontbreken niet. Een dikke pluim voor een band die de tand des tijds moeiteloos heeft doorstaan!

Solstafir uit Ijsland probeert zijn alternatieve postrock aan de man te brengen bij het traditionele metalpubliek en dat lukt hen vrij aardig. De passie en inspiratie voor deze muzikale pareltjes die de band naar voor schuift is er één van ongekend niveau. In hun contreien zijn ze al een vaste waarde in het clubcircuit en de vele festivals die Scandinavië kent.

Elke rechtgeaarde rocker heeft een plaatsje veroverd voor de Prison stage want het moment van de waarheid en het eerste hoogtepunt van de dag komt eraan. Phil Campbell and his Bastard Sons zijn klaar om de Alcatraz residenten te bestormen met een portie vette rock and roll. Phil, zijn drie zonen en zanger Neil Starr willen ons doen geloven dat er leven is na Motorhead en dat doen ze ook. Niemand is iconisch rocklegende Lemmy vergeten maar Phil en de zijnen bewijzen dat er nog plaats is voor zijn muziek. De nadruk ligt natuurlijk op de eerste schijf The Age Of Absurdity maar het zijn vooral de Motorhead klassiekers die de massa in beweging brengen. Verder krijgen we ook de bekende covers van onder andere Hawkwind waarbij vooral Starr opvalt. Wat beschikt die jonge kerel over een geweldige stem. Dit is een super optreden en Phil and his Bastard Sons mogen gerust een abonnement krijgen voor Alcatraz!

En dan is er Orange Goblin. De Britse stoner rock gaat er blijkbaar altijd als zoete koek in en dat is deze keer niet anders. Deze sympathieke band blijft onwaarschijnlijk enthousiast musiceren en dat is in deze soms vervloekte branche op zich al lovenswaardig. Klassiekers en nieuwelingen worden vakkundig afgewisseld en zorgen voor een gebalanceerde set. Op de doomy stoner rock van Orange Goblin blijkt na al die jaren nog steeds geen tekenen van slijtage te vertonen.

Battle Beast mag op de Prison stage zijn ding doen. De uit Finland afkomstige band met frontvrouw Noora Louhimo is op zijn zachtst uitgedrukt een opmerkelijke verchijning maar beschikt over een klok van een stem en dito stembanden. Deze mannen en vrouw brengen een boeiende mengeling van symfonische powerrock en heavy metal gedipt in een saus van pop maar doen dit met de grootste onderscheiding. Bovendien put men vooral uit de laatste schijf Bringer Of Pain. Puike band!

Act of Defiance bestaat voornamelijk uit ex-Megadeth muzikanten waaronder gitaarvirtuoos Chris Broderick en drum animal Shawn Drover. De bijzonder technische muziek is een heerlijke mix van trash en death met behoorlijk wat melodie. De Swamp loopt niet vol voor deze band. Overduidelijk dat deze cocktail niet voor iedereen is weggelegd.

Armored Saint staat voor de tweede keer op het festival geprogrammeerd en voor velen veel te vroeg op de affiche. Wellicht hebben ze gelijk. Klassiekers als Reign Of Fire, Last Train Home en Symbol Of Salvation klinken goed maar ook niet meer volledig overtuigend. De band oogt vermoeid en het publiek reageert mak. Bij de afsluiter wordt beslist om Chris Jericho van Fozzy even te laten meebrullen.

In de Swamp brengt het Spaanse Crisix een oerdegelijke maar traditionele trashset. Het enthousiasme druipt er vanaf en dat valt op de gezichten te lezen. Het geluid is niet optimaal maar dat lijkt de band niet te deren en het trashen is er niet minder om. Een band om in het oog te houden!