Headliner op vrijdag is het Britse metalinstituut Saxon. Deze band wordt opgericht in 1977 en wordt aanzien als één van de leiders van de New Wave of British Heavy metal. Frontman Biff en zijn kompanen pennen in de loop van de jare vele metal anthems bij elkaar en het wordt dan ook moeilijk om anno 2019 een keuze te maken waarmee zowel de band als de fans tevreden zijn. Saxon krijgt anderhalf uur toegemeten en kiest vooral voor vele krakers uit het repertoire.  Van het meest recente studioalbum wordt het titelnummer en de ode aan Motörhed They Played Rock N Roll voorgeschoteld terwijl de rest van de set teert op oude successen zoals Wheels of Steel, Denim and Leather en Crusader, een heerlijke reis door de tijd. De podiumaankleding lijkt pover maar op het moment dat de Eagle neerdaalt oogt de festivalstage bijzonder mooi. Bovendien klinkt de stem van de inmiddels pensioengerechtigde Byford nog steeds als een jonge hond en dat maakt deze performance bijzonder memorabel.

Het progressieve collectief Opeth uit Zweden krijgt de eer om de eerste festivaldag in de Swamp af te sluiten en dat doen ze met verve. Om de 75 minuten durende set te vullen hebben ze amper zes songs nodig. Er wordt afgetrapt met Sorceress gevolgd door Ghost of Perdition en Heir Apparent waarbij menig hoofd wordt heen en weer geschud. De gevoelige snaar wordt geraakt met sublieme uitvoeringen van In My Time of Need en Drapery Falls, werkelijk sublieme uitvoeringen.  Eindigen doet de band met een big bang. Deliverance maakt een eind aan een bijzonder optreden. Op naar de volgende Mister Akerfeldts!

Uriah Heep is nog zo een band die geen introductie hoeft. De bende van gitarist Mick Box hebben bijna allemaal een gezegende leeftijd maar dat belet hen niet om de acts met minder jaren op de teller te tonen hoe je een wervelende rockshow bezorgt. Recent werk vindt zelden zijn weg naar de setlist op een festival maar de klassiekers daarentegen laten geen enkele ziel onberoerd. Hits als Gypsy, Lady in Black, July Morning en Look at Yourself worden luidkeels meegebruld terwijl Easy Livin’ de perfecte afsluiter is van alweer een fantastische performance van de legendarische Britse band.

Het Amerikaanse Queensryche doet zijn ding al jaren zonder voormalig boegbeeld Geoff Tate maar vond in Todd La Torre volgens velen een waardig vervanger. Toegegeven de man heeft een strot om u tegen te zeggen maar vele door Tate ingezongen nummers klinken toch anders dan hetgeen we gewoon waren.  Een festival is voor Queensryche, net zoals voor veel andere bands, een gelegenheid om de back catalogus aan te spreken en ook de passage op Alcatraz is hierop geen uitzondering. Uitsluitend nummers van pre-La Torre periode en de fans kunnen dit best wel smaken. Welgeteld negen nummers van de eerste vijf albums en het wonderbaarlijke ep debuut. Meer kan een doorwinterde adept niet om vragen en bovendien is de sound van een uitzonderlijk niveau. Well done you American boys!

Wie stevig headbangend een circle pit wil induiken kan hiervoor terecht in de Swamp. Het brute geweld van Napalm Death leent zich hier uitermate perfect toe. De symptomen van frontman Greenway wijzen richting adhd wanneer de man als een mislukte ballerina van de ene zijde naar de andere stuift om ondertussen in de microfoon zijn lyrics uitbraakt. Trouwe aanhangers genieten met volle teugen maar velen zoeken op het terrein de dichtsbijzijnde bar of foodstand op om de innerlijke mens te versterken. 

De deathcore van Thy Art Is Murder is van een heel ander kaliber dan de meeste acts op het driedaagse Alcatraz.  De band from the land down under lijkt aanvankelijk de automatische piloot ingeschakeld te hebben met uitzondering van zanger CJ McMahon die er blijkbaar zin in heeft. Het genre wordt gebracht zoals het hoort: heavy riffs, hard en snel en heel vaak met dissonantie. Mooie voorbeelden als Holy War, Coffin Dragger, Reign of Darkness en Puppet Master doen het genre alle eer aan die het verdient. Naar verluid is CJ tegenwoordig volledig of toch bijna volledig clean en dat komt zijn prestatie alleen maar ten goede.

Vltimas uit Noorwegen wordt als vervanger aangetrokken om de plaats in te nemen van Myrkur en dat blijkt de juiste beslissing van de organisatie. Guitarist Rune Eriksen verdween een tijdje uit het black metal landschap. Deel uitmakend van een aantal prominente bands zoals onder ander Mayhem wil hij nu terugkeren naar de duisternis van het genre en daar slaagt hij op Alcatraz wonderwel in. Het debuut slaat in als een bom en de verwachtingen om de nummers live te brengen zijn hooggespannen. Gelukkig kunnen aanhangers op beide oren slapen en worden deze verwachtingen ook volledig ingelost. De blackish death metal gaat er bij de vele fanaten als zoete broodjes in.

Konstantinos Karamitroudis aka Gus G was voor een korte periode de snarenplukker van dienst bij madman Ozzy Osbourne maar ook bij Arch Enemy, Nightrage, Mystic Prophecy en Dream Evil. Vandaag staat de Griekse gitaargod met zijn eigen Firewind op een Alcatraz stage. Voor gitaristen onder de Alcatraz prisoners behoort deze band tot de categorie ‘neusje van de zalm’. Perfect melodisch gearrangeerde composities overgoten met gitaargepingel van de bovenste plank. Bovendien zingt de Duitser Henning Basse de pannen van het dak. Van opener Ode to Leonidas tot hekkesluiter Falling to Pieces is het voor de guitar players onder het Alcatraz publiek smullen van gegin tot eind. Wie het niet zo berepen heeft op extreme gitaarvirtuositeit zocht wellicht andere oorden op.

Een band die we op onze podia niet zo vaak aan het werk kunnen zien zijn toch wel de trashers van Demolition Hammer. De trash metal die de heren ten gehore brengen klinkt nog even heftig als in de begindagen. Deze anciens zetten er nog steeds stevig de beuk in en dit waarschijnlijk dankzij hun ontembaar jeugdig enthousiasme. De Swamp wordt op zijn kop gezet en daar veranderen de wijkende haarlijnen niets aan. We zien deze band dan ook graag terug op één van de volgende edities.

Helstar, een Amerikaans gezelschap uit Houston Texas werd een eeuwigheid geleden opgericht door Larry Barragan gitarist van dienst. Ook zanger James Rivera is van het begin van de partij en zingt vandaag hoorbaar beter dan wat we van hem gewoon zijn. De basic metal van weleer haalt vandaag de bovenhand maar er worden amper zeven nummers ten gehore gebracht. Burning Star van het debuut met dezelfde naam is ondertussen een klassieker maar ook nummers Winds of War, The King is Dead en Baptized in Blood worden gesmaakt. Een meer dan voortreffelijk optreden maar jammer genoeg wat aan de korte kant.

De Britten van Wayward Sons zijn relatief onbekend en de spreekwoordelijke vreemde eend in de bijt met hun classic rock. Zanger Toby Jepson die we kennen van Gun en Little Angels is de drijvende kracht en in 2017 wordt het debuut Ghost of Yet to Come voorgesteld.  Invloeden uit de jaren zeventig en tachtig zijn duidelijk hoorbaar en ook live komt dit op Alcatraz goed tot zijn recht.  Het geluid mag ronduit uitstekend genoemd worden en vele nummers klinken raar maar waar bekend in de oren. Meer dan geslaagd en wellicht een buitenbeentje op de affiche 2019!

De drie meiden uit het Braziliaanse Nervosa doen een poging om beweging te krijgen in het eerste optreden in de Swamp en slagen daar bijzonder goed in. De sound is meer dan voortreffelijk en de girls trashen er naar hartelust op los.  Het trashgeweld wordt geapprecieerd en de eerste crowsurfers worden gespot. Deze meiden kunnen alvast hun mannetje staan in dit metalwereldje. 

Crobot uit Pensylvania krijgt de eer om de festiviteiten op het hoofdpodium af te trappen en slaagt daar bijzonder goed in ondanks de miezerige regen en de matige opkomst op dit ongoddelijke uur. Met vier albums op zak kunnen ze toch het merendeel van het tot dan toe aanwezige publiek bekoren met hun excellente hardrock. Ongetwijfeld klimmen deze heren binnen enkele jaren een paar trappen hoger op de weg naar stardom.