Augustus is traditioneel de periode voor één van de gezelligste metal festivals in België. Allcatraz Hardrock en Metal Festival slaat opnieuw zijn tenten op in de Lange Munte in Kortrijk. Vele onvolkomenheden zoals de lange wachttijden om het festivalterrein te betreden en om jezelf van drankjetons te voorzien blijven achterwege. Een kus en een bank vooruit want er wordt daadwerkelijk geluisterd naar de grieven van de metalheads. Drank en spijs zijn in overvloed beschikbaar en op de rand van betaalbaar. Het gezelligste café in België komt dit jaar in een XXL versie, officer Nice is ook present alsook Hellzapoppin, een soort metal revue. Ook de weergoden zijn de inmates van Alcatraz goed gezind en draaien enkel de hemelsluizen op vrijdag open. Bovendien zijn er op het tijdsschema geen overlappingen en spurt je van de Swamp naar de Prison stage of omgekeers in minder dan één minuut. Het muzikale gedeelte biedt dan weer voor elk wat wils. Je kunt zagen en zeuren wat je wil maar voor iedere gedetineerde goed doen is quasi onmogelijk.  

Brides of Lucifer mag als allerlaatste aantreden op de eerste festivaldag en deze band is zoiets als Zornik goes Scala Metal. Dit is een project van Koen Buysse die de handen in elkaar slaat met de meisjes van Scala. Voor de één een perfecte combinatie voor de ander een uit de hand gelopen hype. De bedoeling is middels een totaal spektakel van decor, pyro en licht bekende covers te brengen van al even bekende rock iconen uit de metal geschiedenis. Nummers van Rammstein, Sepultura, Iron Maiden en Dio passeren de revue. Velen zoeken dankzij de regen al de tent op waar Bizkit Park de eerste festivaldag mag afsluiten. Ligt het aan het gure weer of heeft een band als Brides of Lucifer geen plaats op een metal festival? Heiligschennis of entertainment op zijn plek?

De Swamp is goed gevuld voor het Finse Amorphis. De mix van diverse soorten metal kan niet iedereen bekoren maar de Finnen brengen elk nummer steevast tot een hoogtepunt en dat kan je alleen maar indrukwekkend noemen. Een verdiende plaats op de Alcatraz affiche. Misschien worden ze één van de volgende edities opnieuw verwelkomd

En wat te zeggen van de eerste co-headliner? Status Quo lijkt een wat bizarre keuze van de organisatie maar een headliner die hoger op de metal ladder staat kost behoorlijk wat euro’s meer dan deze Britse hitmachine. Voor velen misplaatst maar voor evenveel puur plezier en genot. Francis Rossi is het enig overgebleven stichtend lid maar dat kan de pret niet drukken. Vanaf opener Caroline trekt Quo het hitregister open en volgt een feest der herkenning. De band rijgt met een zicht- en hoorbaar plezier What Your Proposing, Roll Over Lay Down en vele andere herkenbare deuntjes aan elkaar. Na anderhalf uur is het feestje voorbij en blijkt deze band toch de juiste en meest ideale keuze te zijn om als headliner uit te blinken

In de Swamp mag Venom Inc haar ding doen. Er zijn tegenwoodig twee versies op tour en dit is de versie van stichtend lid Jeff Mantas Dunn. Megt de hulp van enkele kompanen laat hij satanische klassiekers als Welcome To Hell, Black Metal en Burning The Witch op de hongerige metalfreaks los. De tent staat letterlijk en figuurlijk in vuur en vlam. De grondleggers van de black metal kwamen, zagen en overwonnen. Ook was het voor jonge metal fans een unieke kans om deze band aan het werk te zien. Een uitstekend optreden van een band op dreef!

Is er leven na Twisted Sister. Blijkbaar wel want twee jaar na het afscheidsconcert van Twisted Sister staat hun frontman terug op de affiche van Alcatraz…en terecht! De sympathieke zestiger heeft een nieuwe plaat op zak en die noemt heel toepasselijk For The Love Of Metal. De energieke pensioengerechtigde wil zijn nieuwste telg maar al te graag live voorstellen en omringd zich met een stel jonge maar getalenteerde muzikanten. Snider en band verkeren in bloedvorm en presenteren een zestal nieuwe nummers. Natuurlijk wordt er ook gegraaid in de Twisted Sister wensput en Under The Blade, You Can’t Stop Rock And Roll? Under The Blade en nog een aantal andere klassiekers worden luidkeels meegebruld. Voor velen mag Snider elk jaar op de Alcatraz affiche kleven!

Over Suicidal Angels kunnen we kort zijn. Niet omdat het barslecht is maar net het tegenovergestelde. De technisch hoogstaande trash metal die deze Grieken ten gehore brengen laten vele headbangers hun ding doen. En terecht want de stuwende riffs, een meer dan solide ritmesectie en geweldige vocalen laten ons genieten van een band die zich amuseert en zichtbaar geniet en dat ook daadwerkelijk overbrengt naar het ruim aanwezige publiek.

Wat het eerste echte hoogtepunt van de eerste festivaldag moest worden, draaide eerder uit op een sisser. Ross The Boss die voorheen de zes snaren beroerde bij het oppermachtige Manowar stelt teleur, zo simpel als dat.  Vooral de eentonige zang trekt het niveau naar beneden maar ook Ross rommelt vaak ook wat aan.  Men put vooral uit het Manowar verleden en met Battle Hymn, Kill With Power en Blood Of My Enemies komt er toch wat beweging in de vrij makke set.

Het drietal van The Atomic Bitchwax speelt voor een half volle of half lege Swamp naargelang je een positief of negatief ingesteld persoon bent. Meer dan de helft van de leden kreeg in het verleden een loon uitbetaald door broodheer Monster Magnet. Niettegenstaande worden vandaag geen potten gebroken. Bovendien zijn de covers van Deep Purple en Pink Floyd totaal overbodig. Is er niet voldoende eigen materiaal beschikbaar?

Diablo Blvd gooit eind dit jaar de handdoek in de ring en hun passage op Alcatraz gaat dusdanig niet onopgemerkt voorbij. De Antxerpenaars spelen een hele strakke set en hebben er duidelijk zelf veel zin in. Vraag is natuurlijk waarom Alex en de zijnen er na amper twaalf of dertien jaar mee stoppen. Is het omdat een internationale doorbraak uitblijft of omdat frontman Agnew meer verdient met zijn stand up comedy? We laten het in het midden. Hun performance is er wel eentje om in te kaderen en een waardig afscheid van de festivalscene. Het belooft voor de afscheidsconcerten in de AB.

Pro Pain is de volgende band die de Swamp probeert omver te blazen en net als The Quill niet volledig slaagt in die opzet. Wellicht zou dit gemakkelijker lukken op de Prison Stage. Niet dat ze echt tegenvallen maar subliem is ook licht overdreven.

Op het hoofdpodium krijgt The Quill de eer om de festiviteiten op gang te trekken en indruk te maken op het al in ruime getallen aanwezige publiek. De retro stoner rock slaat niet bij iedereen aan maar dit is dan ook een ongoddelijk uur voor festivals als deze en alle andere festivals in het genre. De band heeft er wel zin in maar het geheel komt wat slordig en rommelig over. Magnus Ekwall beschikt over een stel heerlijk indrukwekkende stembanden en The Quill speelt vooral tracks van hun jongste telg Born From Fire.

Het uit Antwerpen afkomstige Bark met brulbroei Ron Bruynseels achter de microfoon staat aan de aftrap van Alcatraz 2018. Ruig, hard, strak en luid zijn maar vier woorden die perfect omschrijven hoe het er aan toegaat bij deze band in een festivaltent. Ze brengen de tent onmiddellijk in vervoering en de eerst kleine pits zijn een feit. Een uitstekende opwarmer voor wat volgt!

BARK BARK BARK BARK BARK BARK BARK BARK BARK BARK BARK BARK BARK BARK BARK BARK BARK BARK BARK