De tweede dag van het Alcatraz Hard Rock & Metal festival belooft evenveel goeds als de dag voordien. De zon schijnt, men begint een kwartier later en het bier vloeit al rijkelijk als Flotsam & Jetsam meteen en stevig er de beuk in zet. De Amerikanen die in de jaren tachtig klassieke albums uitbrengen krijgen de ondenkbare taak om dag twee te openen en doen dit zelfs met een track van hun meest recente plaat. Oud en nieuw werk worden nadeloos met elkaar afgewisseld en dit zorgt voor continuiteit. Bovendien zingt Eric AK meer dan behoorlijk en daveren de riffs als een trein over je heen. De trash metal gaat er in als zoete koek en de eerste moshpits van de dag zijn een feit. Het rockend publiek wordt regelmatig betrokken om te schreeuwen en te moshen en daarmee krijgt Alcatraz dag twee een vliegende start!

Na de bijzonder aanstekelijke trash van Flotsam & Jetsam krijgen we opnieuw een band met legendarische status voorgeschoteld. Exodus, met terug Steve Souza als zanger in de gelederen, brengt de weide opnieuw in beweging en dit bijna de hele set. De security frontstage heeft de handen vol om de talrijke crowdsurfers veilig terug het veld op te sturen. Er wordt vooral geput uit de rijke historie en er is niet veel ruimte voor nieuw materiaal. Nummers als ‘A lesson in violence’, ‘Bonded by blood’, ‘The toxic waltz’ en ‘Strike of the beast’ trekt de aandacht van elke rocker. Wellicht kan deze band ook wat hoger op de affiche maar dit heeft waarschijnlijk ook een gegronde reden!

Devil Driver uit Santa Barbara Californië met ex-Coal Chamber’s Dez Fafara aan het roer weet met hun melodieuze metal weeral de weide in beweging te brengen. De forse zanger spoort iedereen aan om actief deel te nemen en hun party een onverhoopt succes te maken waar ze gedeeltelijk in slagen. Niet iedereen smaakt de relatief eenvoudige metal grooves. Vooral de drie eerste platen komen aan bod wat vooral de echte Devil Driver fan kan bekoren. Van hun recente werk ‘Trust no one’ worden slechts twee nummers ten gehore gebracht. Degelijk maar potten worden er niet gebroken!

De mannen van Korpiklaani brengen een stevige portie folk metal overgoten met een flinke dosis humor. Waarschijnlijk komen deze Vikingen rechtsreeks uit de Finse bossen, rendieren voorop, om naar het Alcatraz Hard Rock & Metal festival af te zakken. Het is letterlijk en figuurlijk een verademing na al het trash geweld van gisteren en vandaag. Soms moet je hier en daar een lach onderdrukken middels de hilarische poses maar het doel heiligt de middelen. De band bezorgt iedereen, beneveld of niet, een happy feeling en laat dat nu net de bedoeling zijn! 

De act waar velen halsreikend naar uitkijken is niemand minder dan Lita Ford. Na een afwezigheid van meer dan vijftien jaar schuimt de 57-jarige blonde metaldiva opnieuw podia wereldwijd af. Volgens onze redactie dateert de laatste passage van ‘El Lita’ alweer van 1987 of 1988. Ze ziet er nog steeds adembenemend uit voor haar leeftijd, inclusief strakke kont, maar kan een lachrimpel hier en daar niet verstoppen. Hamvraag is of de ex-Runaway live nog steeds haar reputatie kan waarmaken. Ondergetekende fotograaf en redacteur zien Lita ford and band zo’n twee maand geleden nog aan het werk op het Sweden Rock Festival en daar is de performance ondermaats, tam en ongeïnspireerd! Dit keer zit er meer vaart in maar metalen medailles worden niet uitgereikt. Alle hits waaronder ‘Gotta let go’, ‘Larger than life’, ‘Can’t catch me’ met een ode aan Lemmy, de Runaways cover ‘Cherry bomb” en ‘Close my eyes forever’ met een glansrol voor gitarist Patrick Kennison die beduidend beter presteert dan Ozzy, gaan er als zoete broodjes in. Noemenswaardige prestatie maar geschiedenis schrijven doet ze niet! 

Children of Bodom, ook afkomstig uit Finland zoals Korpiklaani, geeft het publiek terug waar het eigenlijk voor komt. De bijzonder stevige death metal met een melodieuze toets voorzien door Janne Wirman is opnieuw een stap in de richting van de aanwezige crowdsurfers. Vooral het oudere werk komt aan bod terwijl men toert in het kader van hun laatste wapenfeit ‘I love chaos’. Een festival is toch net anders dan een zaalshow en die keuze is dan ook slim bekeken. Puike performance en mede dankzij gitarist en zanger van dienst Alexi Laiho die verrassend goed bij stem is en bovendien zelf veel plezier beleeft aan de reacties uit het publiek.

Vervolgens is gastland voor de olympische spelen Brazilië vertegenwoordigd op Alcatraz en dit in de vorm van Max Cavalera’s Soulfly. Drummer van dienst en zoon van Zyon, een virtuoze Mark Rizzo op gitaar, alweer een nieuwe bassist en main man Max proberen de glorie van weleer te doen herleven. Laten we kort zijn. Je bent een Soulfly fan of je bent het niet. Dat de man geschiedenis schrijft is zeker maar dat hij een degelijke podiumprestatie neerzet is niet altijd het geval! Akkoord vandaag is Max welgezind en zit er zelfs wat beweging in maar presteren zoals in de hoogtijdagen is er niet meer bij. Wellicht moeten we hem dit vergeven. Of niet? Als je immers een kwieke zeventiger als Mick Jagger van de Rolling Stones ziet rondhuppelen op een honderd meter breed podium moeten we misschien onze mening bijstellen. Er wordt heel matig en slordig gemusiceerd met uitzondering van Rizzo en waarbij Soulfly en Sepultura nummers afgewisseld worden. Niet memorabel!

Kreator waant zich een headliner en misschien zijn ze dat ook wel waard. De vaart zit er meteen stevig in met opener ‘Enemy of god’ inclusief kanonschoten met papieren slierten. Het aanwezige publiek alias crowsurfers gaat volledig uit zijn dak bij krakers als ‘Phobia’, ‘Endless pain’ en ‘Pleasure to kill’. Smet op het explosieve optreden is de electriciteitspanne tijdens ‘From flood into the fire’ maar dit euvel ligt niet bij hen en wordt heel snel verholpen. Dikke pluim voor een fantastische performance!

Co-headliner voor Twister is niets minder dan Avantasia. Het project van Tobias Sammet, zanger en componist bij het Duitse Edguy, toert niet zo vaak als men zou willen en is dit vanavond niet merkbaar gezien de prestatie van het rock establishment . De agenda’s van een vijfentwintig artiesten samenbrengen is in de rockwereld een bijzonder moeilijke opgave! De zanger met stand up comedy allures sleurt een rits aan topzangers mee en overstijgt daarmee het succes van zijn reguliere band. Bob Catley (Magnum) en Eric Martin (Mr Big) tonen zonder egotripperij dat diverse rockstemmen perfect en harmonieus kunnen samenvloeien. Eervolle vermeldingen zijn er voor Sascha Paeth (gitarist, producer, engineer, composer…) en Amanda Sommerville. De bombastische opera metal klinkt bijzonder melodisch en dat doet het genre alle eer aan. Jammer dat er niet voldoende tijd is voor een volledige Avantasia show die normaal tot drie uur kan duren!

Last but not least is het de beurt aan Twisted Sister, de enige echte onbetwiste headliner! Dit is de laatste Europese show ooit van Dee Snider & co en dit in het kader van de Forty and fuck it tour. Mike Portnoy (Dream Theater, The Winery Dogs en vele andere) vult de schoenen van de overleden AJ Pero en doet dit met eer en volle overtuiging. Alcatraz Hard Rock & Metal Festival is dus effectief de allerlaatste show zoals Snider vastberaden en met volle overgave beweert en hiermee schrijft men beiden geschiedenis. De Sisters lossen vervolgens alle verwachtingen in en maken er een groot uitbundig feest van. De setlist biedt geen verrassingen en dat is de laatste jaren ook al het geval maar geen haan die daar naar kraait. Elke klassieker wordt uit volle borst(en) meegebruld en de Snider bespeelt het publiek zoals enkel hij dat kan. Wat een kwieke zestiger met een fysiek om u tegen te zeggen! Bovendien covert TS de Stones klassieker ‘It’s only rock and rool but I like it’ en dat is toch waar de band veertig jaren voor staat!

PICTURES COPYRIGHT GUNTHER MOENS

REPORT COPYRIGHT FT